RIFKI SERİSİ: PAMUK PRENSES RIFKIYLA EVLENECEK Mİ

İlkokul Hikaye Yazma Etkinlikleri

Kitap Adı: Kitap Gezgini Rıfkı 

ÖN BİLGİ

Rıfkı, kimsenin bilmediği hatta annesinin, babasının ve kardeşi Pınar'ın bile bilmediği bir şeye sahipti. Bu şey, tılsımlı bir yüzüktü. Geçen seneki yaz tatilinin bir kısmını, köydeki dedesinin yanında geçirmişti. Bu yüzüğü de samanlıkta oynarken bulmuştu. Onu parmağına taktığında büyük gelen yüzük, bir anda daralarak kendini Rıfkı’nın parmak ölçülerine göre ayarlamıştı. Ayrıca bu yüzüğü ondan başka kimse göremiyordu. Yüzüğün en büyük özelliği onu, kitapların içine sokabilmesi ve hikâyelerdeki karakterlerle konuşmasını sağlayabilmesiydi. Bu karakterler insan, hayvan, bitki ya da böcek bile olabilirdi. Rıfkı, ayrıca bu tılsımlı yüzük sayesinde kendisiyle beraber kitaplara girip çıkanlara yaşadıkları her şeyi unutturabiliyordu. Böylece yüzüğünün deşifre olmasını da önlemiş oluyordu.                   

Pamuk Prenses Rıfkı’yla Evlenecek mi?

   (1) Henüz bebekken annesini kaybeden Pamuk Prenses, Kral babasıyla sarayda mutlu bir hayat sürüyordu. Kral babası ona gözü gibi bakıyor, üzerine tir tir titriyordu. Kızıyla ilgilenmek için uzun yıllar evlenmeyen Kral “Kızım Pamuk Prenses büyüdü ve genç bir kız oldu. Yakında evlenirse ben koca sarayda tek başıma kalacağım.” diye düşündü ve evlenmeye karar verdi. Bu fikrini açıklayınca Pamuk Prenses, buna karşı çıkmak istedi. Ama babasının niyetinin kesin olduğunu görünce bir şey diyemedi. Sustu ve üvey annesinin iyi biri olması için dua etti.

    (2) Kral, büyük ve görkemli bir törenle evlendi. Üvey annesi, artık bir kraliçe olmuştu. İlk zamanlar Kraliçe, Pamuk Prenses’e karşı çok iyi davranıyordu. Fakat zamanla Pamuk Prenses’in güzelliğini içten içe kıskanmaya başladı. Kraliçenin büyük bir sihirli aynası vardı. Zaman zaman onun karşısına geçer ve “Ayna, ayna, güzel ayna var mı benden daha güzeli bu dünyada?” diye sorardı. Sihirli ayna da Kraliçe’ye her zaman “Dünyada sizden daha güzeli yok Kraliçem.” derdi.

   (3) Bir gün Kral öldü. Ülkeyi Kraliçe tek başına yönetmeye başladı. Bir gün yine sihirli aynaya “Ayna, ayna, güzel ayna var mı benden daha güzeli bu dünyada?” diye sorduğunda aynadan bu sefer farklı bir cevap gelmişti. Sihirli ayna, Kraliçe’ye “Var Kraliçem. Artık sizden daha güzel biri var.” dedi.

   (4) “Artık sizden daha güzeli var.” lafını duyan Kraliçe çılgına döndü. “Kimmiş o benden daha güzel olan?  Onu hemen bana göster.” dedi. Aynada Pamuk Prenses’in görüntüsünü gören Kraliçe, iyice öfkelendi. “Demek benden daha güzel olan sensin ha! Gösteririm ben sana.” diyerek Pamuk Prens’ten kurtulmaya karar verdi.

   (5) Kraliçe, celladı yanına çağırarak Pamuk Prenses’i öldürmesini emretti. Ertesi gün Cellat, Pamuk Prenses’i gezdirme bahanesiyle saraydan çıkardı ve ormana götürdü. Ormana geldiklerinde celladın iyi niyetli olmadığını ve kendisine zarar vereceğini anlayan Pamuk Prenses “Lütfen beni öldürme cellat!” diye ona yalvardı. Cellat da zaten istese de ona kıyamayacağını söyledi. Sonra da Pamuk Prenses’e “Kaç kurtul buralardan ve sakın kimseye prenses olduğunu söyleme! Sonra Kraliçe’ye senin yaşadığını haber verirler. İşte o zaman kötü kalpli Kraliçe, yine peşine düşer.” dedi.

   (6) Pamuk Prenses, uzaklara, çok uzaklara kaçtı. Kaçtığı yerde bir ev gördü. Evin kapısını tıklattı. Ama kapıyı açan olmadı. Bunun üzerine Pamuk Prenses eve girdi. Ev çok dağınıktı. Ortadaki masada yemek yenilmiş ama sofra toplanmamıştı. Mutfak tezgahında dağ gibi bulaşıklar, az ötede de yedi tane dağınık yatak vardı. Evin halini gören Pamuk Prenses “Eyvah, ben nasıl bir yere düştüm! Burayı temizlemek günler, belki de haftalar sürer.” diye düşündü. Karnı çok aç olan Pamuk Prenses biraz ekmek, peynir ve zeytin yedikten sonra yorgunluğa daha fazla dayanamadı. Pis ve dağınık olmasına aldırmadan bir yatağa yattı ve uyudu.

   (7) Akşama doğru evin kapısı açıldı. İçeriye üstü başı pislik içinde yedi tane cüce girdi. Madende çalışmaktan gelen bu cüceler çok açlardı. Yemeklerini yemek için çok sabırsızlanıyorlardı. Cücelerden biri, yatağındaki Pamuk Prenses’i görünce hemen arkadaşlarına haber verdi. Herkes yatağın etrafında toplandı. Dünya güzeli Pamuk Prenses’e hayranlıkla ve merakla baktılar.”

   (8) Daha önce bu masalı birkaç kez okumuş olan Rıfkı, annesinin getirdiği meyve suyundan yudumladı ve nefis kurabiyelerinden yedi. Sonra da yatağında yatan kardeşi Pınar’ın uyuyup uyumadığına baktı. Pınar’ın gayet canlı ve uyumaya niyetli olmadığını gören Rıfkı ona kızdı.

-Kızım uyusana! Sabaha kadar sana masal mı okuyacağım ben?

-Yok ya bana ne! Ben uyuyunca sen de masalın içine girip Pamuk Prenses’le tanışacaksın değil mi?

-Aslında şu kötü kalpli Kraliçe’ye haddini bildirmek isterdim. İnsan bu kadar bencil, bu kadar kibirli olur mu hiç? Sen kaç yaşında kadınsın, gencecik Pamuk Prenses’in güzelliğini niye kıskanıyorsun ki? O senin yaşıtın değil ki!

-Hadi abi, gidip şu kötü kadına ne yapacaksak yapalım! Sen onun saçını başını yolarken ben de sihirli aynasını kırayım mı? Ha, ne dersin?

-Ne diyorsun kızım sen? Kadın, koca Kraliçe! Nasıl saçını başını yolacaksın? Askerlerine söylese bizi anında zindana atarlar.

-Zindana mı atarlar? Ay zindanı çok merak ettim abi. Hadi hemen gidelim.

-Nesini merak ettin?  Kırbaçlanmasını mı?

-Kırbaçlanmak mı? Güzel bir şey mi bari? Kalabalık olmadan, kimse fark etmeden gidip hemen kırbaçlanalım abi. Hadi, ne olur!

-Kızım sen kırbaçlanmayı ne sanıyorsun? Dondurma çeşidi falan mı? Yat uyu artık, töbe töbe!

-Öf abi ya, hep böyle yapıyorsun ama! Bir kırbaçlanmayı bile çok görüyorsun bana.

-Hey Allahım ya, Uyu artık uyuuuuu!

   (9) Rıfkı’nın bağırmasını duyan Sevinç hanım, koşarak yanlarına geldi. Pınar’ın hala uyumadığı gibi bir de abisiyle konuştuğunu görünce sinirlendi. Rıfkı’ya:

-Ne oluyor Rıfkı? Niye kardeşine bağırıyorsun, diye kızdı. Rıfkı da:

-Kızın kırbaçlanmak istiyormuş anne. Ha ha ha … diye güldü. Rıfkı’nın verdiği cevaba şaşıran annesi:

-O da ne demek? Ne kırbaçlanması, diye sordu. Rıfkı da:

-Pamuk Prenses’i okuduktan sonra zindandan bahsettim. Zindanı lunapark, kırbacı da dondurma çeşidi falan sandı herhalde. Israrla onlardan istiyor, diye konuştu. Sevinç hanım:

-Ah be kızım, iyi şeyler değil onlar! Zindan, hapishane oluyor. Kırbaçla da insanı dövüyorlar, diye Pınar’a zindanın ve kırbacın kötü şeyler olduğunu açıklamaya çalıştı. Bunun üzerine Pınar:

-Ayyy ne kötü şeylermiş. İstemem artık onları, diyerek tepki gösterdi. Sevinç hanım, Rıfkı’ya doğru dönerek:

-Rıfkı, kardeşine bunları güzelce açıklasaydın ya! Bak ne olduklarını anlatınca onların iyi şeyler olmadıklarını anladı hemen, dedi.

   (10) Kabak yine Rıfkı’nın başına patlamış, kardeşi Pınar yüzünden yine o azar işitmişti. Ama Rıfkı, Pınar’ın henüz çok küçük ve idare edilmesi gereken bir yaşta olduğunu bildiği için tüm bunları anlayışla karşılıyordu ve kafasına takmıyordu. Kardeşi dünya tatlısıydı ve oldukça da meraklıydı. Çok küçük olduğu için de her şeyi merak etmesi gayet normaldi.

   (11) Pınar’ı canı kadar seviyordu. Meraklı, şaşkın ve ısrarcı hallerine alışmıştı. Hele hele zindan gibi ilk defa duyduğu sözcükleri lunapark, çocuk parkı ya da alışveriş merkezi, kırbaç gibi sözcükleri de dondurma, çikolata, kek, pasta gibi şeyler sanmasına ve onlara sahip olmak için ısrar etmesine hem kızıyor hem de o saf hallerini çok sevimli buluyordu.

   (12) Fakat Pınar’ın bu meraklı ve saf hali içine girdikleri hikayelerde hem Rıfkı’nın hem de bazen gizlice peşine takılan Pınar’ın başına iş açabilirdi. Gerçi parmağındaki tılsımlı yüzük onları tüm tehlikelerden koruyabilirdi ama ya tılsımlı yüzüğün başına bir şey gelecek olursa? İşte o zaman ne yaparlardı? Belki de bir hikayenin içinde sonsuza kadar sıkışıp kalabilirlerdi. Belki de bir masaldaki ya da hikayedeki kötü bir karakter onlara zarar verebilirdi. Bu yüzden kitaplara yalnız yolculuk yapmalı ve kız kardeşinin kendisini takip etmesine kesinlikle izin vermemeliydi.

   (13) Ama Pınar da acayip bir kızdı. Ne yapıp edip küçücük vücuduyla her yere rahatça saklanabiliyordu. Rıfkı, ne zaman bir masalın ya da hikayenin içine girecek olsa, onu da bir anda yanında buluyordu. Halbuki Rıfkı, kitapların içine girmeden önce odanın her yerine bakıyordu. Acayip bir kızdı işte! Bir şekilde kendini saklayıp, abisinin peşinden o da kitapların içine giriyordu.

   (14) Bu düşüncelerle odasına giden Rıfkı, ödevlerini son bir kez kontrol etti. Sabah kalktığında uğraşmamak için ders programına uygun olarak çantasını hazırladı. Sonra da “Acaba kötü kalpli Kraliçe’yle konuşsam, Pamuk Prenses’le uğraşmaktan vazgeçirebilir miyim?” diye düşündü. Sonunda onun yanına gitmeye ve şansını denemeye karar verdi. Kitabın ilk sayfalarını açarak kötü kalpli Kraliçe’nin aynası ile konuştuğu yeri okumaya başladı.

   (15) Rıfkı, tılsımlı yüzüğünün yardımıyla kendini bir anda masalın içinde buldu. Kraliçe sihirli aynanın karşısına geçmiş onunla konuşuyordu. Yine her zamanki kendini beğenmiş, kibirli haliyle “Ayna ayna, güzel ayna, söyle benden daha güzeli var mı bu dünyada?” diye aynaya sordu. Ayna da her zamanki gibi “Dünyada sizden daha güzeli yok Kraliçe’m.” diye karşılık verdi.

   (16) Tam bu esnada ayna, Rıfkı’nın orada olduğunu fark etti. Fark edildiğini anlayan Rıfkı, tam konuşacakken arkasından birinin kendisini dürttüğünü hissetti. Arkasına dönüp baktığında kendisine sırıtarak bakan kardeşi Pınar’ı gördü. Ona “Kız senin ne işin var burada. Ben sana, beni takip etme demedim mi?” diye fısıldadı. Üstündeki pijamalarla gelen Pınar “Senin yüzünden üstüme güzel bir şeyler giyemedim. Pamuk ablaya rezil olmam inşallah!” diye tatlı tatlı söylendi ve abisine bakarak sırıtmasına devam etti.

-Kızım sen başımın belası mısın? Niye rahat bırakmıyorsun beni?

-Anlamıştım zaten buraya geleceğini. Bu yüzden annem yanımdayken uyumuş gibi yaptım, Annem odadan çıkınca da senin yanına koşarak geldim.

-Of Pınar oooof!

   (17) Aynaya bakarak “Ne kadar güzelim, ne kadar şahaneyim!” diyen ve aynadaki görüntüsüne hayran hayran bakan Kraliçe, hala çocukların orada olduğunu fark etmemişti. Çocukların orada olduğunu fark eden sadece sihirli aynaydı. Sihirli ayna, hemen Kraliçe’yi uyardı.

-Kraliçem dikkatli olun! Odada yabancılar var. Ayrıca küçük kızın bana zarar vereceğini hissediyorum.

    (18) Arkasına döndüğünde Rıfkı ile Pınar'ı fark eden Kraliçe çılgına döndü.

-Kimsiniz siz? Buraya kadar nasıl geldiniz?

-Sakin olun Kraliçe’m, bizden size bir zarar gelmez! Ben Rıfkı, bu da kardeşim Pınar. Sizinle sadece konuşmaya geldik.

-Demek güzelliğimden siz de etkilendiniz. O yüzden beni görmeye geldiniz öyle mi?

   (19) Kibirli, kendini beğenmiş ve sürekli kendini öven Kraliçe’nin bu halini gören Pınar, çocuk haliyle ona haddini bildirmek istedi.

-Pamuk Prenses senden daha güzel bir kere. Böööööö..!

-Bana bak bacaksız, terbiyeni takın! Yoksa seni aslanlara yediririm.

   (20) Bu sırada Pınar, yerde birkaç tane taş gördü.  İçinden “Pis Kraliçe ne olacak! odasını bile temizlemiyor. Bu taşların ne işi var burada?” deyip kimseye fark ettirmeden eğilip yerdeki taşları aldı. Niyeti sihirli aynayı kırmaktı. Bunun için uygun bir zamanın gelmesini bekledi. Bu sırada Rıfkı, Kraliçe’yle konuşmasına devam ediyordu.

-Kraliçem, aslanı falan karıştırmayın şimdi. Size bir şeyler söyleyip gideceğiz hemen.

-Derdiniz nedir, niye geldiniz buraya? Hemen söyleyin ve sonra da defolup gidin buradan! Yoksa sizin için hiç de iyi olmayacak.

-Şu zavallı kızla uğraşmaktan vazgeçin diyecektim size.

-Kimmiş o kız?

-Pamuk Prenses’ten bahsediyorum. Zavallı hem annesiz hem babasız. Hem öksüz hem de yetim. Yazık değil mi? Niye sürekli uğraşıyorsunuz onunla?

-Seni terbiyesiz, seni bacaksız bücür seni! Sen kimsin ki bir kraliçeye akıl veriyorsun?

-Akıl vermiyorum size Kraliçe’m. Yanlış anlamayın söylediklerimi. Üvey de olsanız güzel bir annelik yapsanıza şu kıza. Zaten yakında bir presle evlenip gider buralardan.

-Bak hala konuşuyor ya! Hem sen nereden tanıyorsun Pamuk Prenses'i? Yoksa prenses benden habersiz dışarıya çıkıp yabancılarla mı görüşüyor?

-Pamuk Prenses herkesin çok iyi tanıdığı, dünyaca ünlü bir masal kahramanıdır Kraliçe’m. Masalını defalarca okudum ve dinledim. Onu masal kitaplarından tanıyorum sadece.

-Neeee, hem güzel hem de çok mu ünlü bu kız? Ay bu kadarına dayanamam artık! Hem güzelmiş hem de ünlüymüş.  Nöbetçileeeeeer yakalayın şu bacaksızları.

   (22) Beklediği uygun anın geldiğini gören Pınar, “Pis teyze ne olacak! Senin aynanı kırayım da gör. Bakalım o zaman Pamuk ablanın yerini nasıl bulacaksın?” dedi ve taşları peş peşe sihirli aynaya atmaya başladı ama hiçbirini isabet ettiremedi. Bu sırada nöbetçiler, içeriye girdiler. Kraliçe onlara, çocukları hemen yakalamalarını emretti. Bunun üzerine Rıfkı, kardeşi Pınar'ın elinden tuttu ve odasına geri dönmeyi diledi. Nöbetçi askerler, tam onları yakalayacakken tılsımlı yüzük sayesinde Rıfkı ve Pınar odalarına geri döndüler. Rıfkı, kardeşine hem kendisini takip ettiği için hem de sihirli aynayı kırmaya çalıştığı için çok kızdı.

-Senin yüzünden Kraliçe’yi ikna etmeyi beceremedim. Kraliçeye niye “Annem senden daha güzel.” dedin! Kadın senin yüzünden bana tavır aldı ve dediklerimi dinlemedi bile. Bir daha sakın peşimden gelme, karışmam valla!

-Bana ne, geleceğim işte!

-Kızım anlamıyor musun? Gelmen tehlikeli olabilir. Ya nöbetçilere yakalansaydık? Ne yapacaktık o zaman?

-Bir şey olmaz, bir şey olmaz!

   (23) Bu sırada sesleri duyup odaya gelen anneleri, Pınar’ı abisinin odasında görünce çok şaşırdı. “Kızım ben seni uyutmadım mı? Senin ne işin var burada?” diye ona kızdı ve Pınar’ı tekrar odasına götürdü.

   (24) Dişlerini fırçalayan Rıfkı da yatağına yattı. Tam uyumak üzereydi ki odasının kapısının açıldığını hissetti. Gözlerini hafifçe aralayıp baktığında, Pınar’ın yavaşça kendisine doğru geldiğini gördü. Pınar, biraz sonra abisinin kulağına eğilerek ona bir şeyler söylemeye başladı.

-Sakın benden habersiz Pamuk Prenses'in yanına gitme tamam mı abi? Pamuk Prenses'in nasıl biri olduğunu çok merak ediyorum.

-Kızım Git yat ya, tövbe tövbe!

-Benden habersiz gitmek yok, tamam mı?

-He he.

-He he deme, güzel söyle! Giderken bana da haber vereceksin tamam mı?

-Tamam tamam, git yat hadi!

   (25) Pınar, yatak odasının ışıklarının yandığını görünce annesinin geldiğini sanarak hemen odasına doğru koştu. Kapı açıldığında dışarı çıkan annesi değil, babasıydı ve tuvalete gidiyordu.

         Fuat öğretmen, öğrencilerine her hafta düzenli olarak hikaye yazma çalışmaları yaptırıyordu. Öğrencilerine anahtar kelimeler veriyordu. Onlar da bu anahtar kelimeleri kullanarak kısa hikayeler yazıyorlardı.

   (26) Ertesi gün Türkçe dersinde yine hikaye yazma çalışmaları yapılacaktı. Öğrencilerine içinde “ilkbahar, yağmur, kedi, kız, kaçmak, ayna, baba” anahtar kelimelerinin geçtiği kısa hikayeler yazmalarını istedi. Yazarken yazım kurallarına ve noktalama işaretlerine uymalarını söyledi.

   (27) İki ders sürecek olan bu çalışmanın ilk dersinde, hikayeler yazılacak ikinci dersinde de yazılanlar okunacaktı. İlk ders öğrencilerin çoğu istekli bir şekilde, birkaç tembel öğrenci de isteksizce yazdılar. Öğrencilerin çoğu, ders bitmeden hikayelerini erkenden bitirdi.

Fuat öğretmen, diğer öğrenciler etkilenip benzer şeyler yazmasınlar diye onlara hikayelerini erkenden okutmadı.

   (28) İkinci ders öğrencilerin çoğu hikayelerini okudular. İçlerinde özellikle Ayşe, Selda, Zeki ve Erdi hikaye yazma konusunda oldukça yetenekliydiler. Rıfkı da yetenekliydi ama bazen konu dışına çıkarak garip şeyler yazıyor ve Fuat öğretmeni kızdırıyordu. Bu derste de okuma sırası Rıfkı’ya geldiğinde yazı tahtasına çıkıp yazdığı hikayeyi okumaya başladı.

        

         “Bir ilkbahar günüydü ve yağmur çiseleyerek yağıyordu. On beş yaşlarında bir kız çocuğu, şemsiyesi ve yağmurluğu olmadığı için hızlı adımlarla yürüyemeye çalışıyordu. Kız biraz sonra önündeki bir adama “Kral babam, kral babam dur, beni bekle.” diye sesledi. Adam arkasına dönüp baktığında kendisine seslenenin kızı Pamuk Prenses olduğunu gördü. Ona “Pamuk’um, Pamuk Prenses'im. Islanacaksın biraz acele et!” dedi. Pamuk Prenses, babasının yanına gelince ona sarıldı. Sonra da ıslanmamak için hemen şemsiyesinin altına girdi ve beraber sohbet ederek evlerine doğru yürüdüler.

         Eve vardıklarında üvey annesi olan Kraliçe, televizyon seyrediyordu. Ne bulaşıkları yıkamıştı ne de yemek yapmıştı. Kral, bu duruma çok sinirlendi ve Kraliçe’ye “Sen ne biçim kadınsın. Sabah, akşam televizyon seyrediyorsun. İnsan biraz ev işi yapmaz mı? Kocasını, kızını düşünmez mi?” diye kızdı.  Daha sonra da mutfağa giderek Pamuk Prenses’in yemesi için bir şeyler hazırladı. Kralın da yapmayı becerdiği tek şey sahanda yumurta yapmaktı. Sahanda yumurtayı yaptıktan sonra sofraya peynir, zeytin ve domates de koydu.  Onlar kahvaltılarını yapıp, sıcak çayla içlerini ısıtırken Kraliçe, odasına geçip aynasıyla konuşmaya başladı. Aynaya “Ayna ayna, güzel ayna benden güzeli var mı bu dünyada.” diye sordu.

Ayna da ona her zamanki gibi “Yok kraliçem.” dedi.

         Kraliçe ve ayna, kendi aralarında konuşurlarken Pamuk Prenses babasına “Kral babam, üvey annem niye böyle? Niye sürekli aynayla konuşuyor? Niye hep ona kendinden daha güzeli olup olmadığını soruyor? Rahatsız mı acaba?” diye merakla sordu. Tam bu sırada evin kedisi Sakar, koltuktan masaya doğru atlarken aynaya çarptı. Çarpmanın etkisiyle ayna yere düşüp kırıldı. Aynanın kırılmasına çok üzülen Kraliçe’nin bir ağlamadığı kaldı.  Büyük bir kızgınlıkla kediyi kovaladı. Kral Baba, hemen karısına müdahale etti ve onu sakinleştirdi. Pamuk Prenses de elindeki süpürgeyle kırılmış olan ayna parçalarını süpürdü ve çöpe attı.

         Bu olaydan sonra Kraliçe, eviyle daha fazla ilgilenmeye başladı. Yemek yapmayı ve ev temizliğini bir daha hiç aksatmadı. Kral da Pamuk Prenses de bu durumdan çok memnun oldular. Pamuk Prenses içinden “Demek ki bütün suç aynadaymış. Aferin Sakar’a, iyi ki aynayı kırmış!” diye düşündü.”

   (29) Rıfkı’nın böyle garip hikayeler yazmasına alışık olan arkadaşları, bunu hiç yadırgamadılar. Sadece güldüler. Fuat öğretmen de “Aferin Rıfkı, yaptın yine yapacağını! Bu sefer de Pamuk Prenses'e mi kafayı taktın? Bak şimdiden uyarıyorum seni. Sakın Pamuk Prenses kılığındaki birini sınıfa getirip bizimle tanıştırmaya kalkma! Tamam mı, anlaşıldı mı?” diye Rıfkı’yı uyardı. Sonra da öğrencilerin okudukları hikayeleri toplayarak sınıf panosuna astı.

   (30) Fuat öğretmen, hiçbir ayrım yapmadan tüm öğrencilerin yazdıklarını panoya asıyordu. Böylece kendi yazdıklarını, diğer arkadaşlarının yazdıklarıyla karşılaştırma imkanı buluyorlardı. Ayrıca Fuat öğretmen Kızılay, Yeşilay, Sivil Savunma ve Polis haftaları gibi belirli gün ve haftalarda yapılan yazı ve resim yarışmalarına tüm öğrencilerinin katılmasına özen gösteriyordu.

   (31) Daha önce katıldıkları yarışmalarda Ayşe, Zeki, Erdi ve Selda daha çok kompozisyon yani yazı yarışmalarında Bülent ve Ali de resim yarışmalarında derecelere girmişlerdi. Ayşe il çapında yapılan Trafik Haftası ile ilgili kompozisyon yarışmasında birinci, Erdi de üçüncü olmuştu. Bülent'in de Hayvanlar Günü ile ilgili düzenlenen resim yarışmasında Türkiye dördüncülüğü vardı. Bu yarışmalarda elde edilen başarılar öğrencileri daha çok çalışmaya, daha çok öğrenmeye teşvik ediyordu. Ayrıca yarışmalarda başarılı olan arkadaşlarını gören diğer öğrenciler de on gibi başarılı olabilmek için çok daha fazla çalışıyorlardı.

   (32) Okul çıkışı eve giden Rıfkı, akşam yemeğine kadar biraz televizyon seyretmek istedi. Kanal kanal gezinirken bir çizgi film kanalında, Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler’i gördü. Onu izlemeye başladı. Kötü Kraliçe’nin, yaşlı bir kadın kılığında Pamuk Prenses’e zehirli elmayı vermeye çalıştığı sahnede Rıfkı “Alma Prenses alma elmayı! Zehirli elma o.” diye heyecanla biraz da yüksek sesle bağırdı. Tam bu sırada evcilik oynayan Pınar, odasından dışarıya fırlayarak televizyona doğru koştu. Elinde plastikten yapılmış oyuncak fincanlar da vardı. Bir taraftan “Pamuk abla, alma o elmayı! sakın yeme onu! Pis, kötü Kraliçe seni öldürecek!” diye bağırıyor, diğer taraftan da elindeki fincanları televizyona doğru fırlatıyordu. Bağrışmaları duyan Sevinç hanım, mutfaktan koşarak çocuklarının yanına geldi. Rıfkı’nın kardeşine bağırdığını sanmıştı. Ama Rıfkı, kanepede sakince oturuyor ve Pınar'ın yaptıklarına gülüyordu. Sevinç Hanım, Pınar'ın televizyona doğru atmaya çalıştığı son fincanları hemen elinden aldı. Sonra da Rıfkı’ya kızdı.

-Oğlum görmüyor musun kardeşinin ne yaptığını? Niye bir şey demiyorsun, niye müdahale etmiyorsun?

-Ha ha ha …..

-Bak bir de gülüyor! Oğlum kime diyorum, duymuyor musun beni?

-Ay anne, ne olduğunu ben de anlamadım ki! Birden odasından koştura koştura gelip elindekileri televizyona fırlatmaya başladı.

   (33) Annesi bu sefer Pınar'a kızdı:

-Kızım, niye böyle yapıyorsun? Ne istiyorsun televizyondan?

-Görmüyor musun anne? Pis Kraliçe, Pamuk Prenses ablaya zehirli elma veriyor. Onu öldürmek istiyor.

-İyi de kızım, televizyona bir şeyler fırlattığında Kraliçe’yi engelleyemezsin ki!

-Zaten o kadar şey attım, bir dönüp de bakmadı bile pis Kraliçe! Bari Pamuk abla baksaydı.

-Peki sence niye bakmadılar Pınar?

-Çünkü televizyondakiler bizi duyamazlar.

-Kızım, madem seni duymayacaklarını biliyorsun, öyleyse neden atıyorsun elindekileri televizyona.

-Pis Kraliçe’ye çok kızdım anne. Şuna bak, bir de Pamuk ablanın üvey annesi olacak!

-Hadi kızım odana git ve oyuncaklarını topla hemen. Biraz sonra sofrayı kuracağım.

   (34) Pınar “Tamam anne.” dedikten sonra abisinin yanına gitti ve onun kulağına eğilerek bir şeyler söyledi:

-Ne zaman gidiyoruz abi?

-Nereye?

-Anlasana abi, Pamuk ablanın yanına!

-Ne gitmesi kızım? Gidip oyuncaklarını topla hemen!

   (35) Biraz sonra Sevinç Hanım “Yemek hazır.” diyerek çocuklara seslendi. Lavaboda ellerini sabunlayarak güzelce yıkayan çocuklar, koşturarak mutfağa gittiler. Anneleri sürpriz olarak güzel bir elmalı kurabiye yapmıştı. Bu, çocukların en sevdiği tatlılardandı.  Yemekten sonra afiyetle kurabiyelerini yediler. Rıfkı, babası gelene kadar odasında oyuncaklarıyla biraz oynadı.

   (36) Rıfkı, Pamuk Prenses masalına tekrar girmek için can atıyordu ama akşam yemeğinden sonra bunu yapması daha uygundu. Çünkü yemekten sonra anne ve babası, televizyon izlerken o da “Ödevlerimi yapacağım.” diyerek odasına çekiliyordu. O esnada eğer kardeşi Pınar, bir sürpriz yaparak yanına gelmezse kimse onu rahatsız etmiyordu. İşte o zaman rahat rahat hikaye ya da masal kitaplarının içine girebiliyordu.

   (37) Akşam yemeğinden sonra evdekilerle bir süre televizyon izleyen Rıfkı “Ödevlerimi yapacağım.” diyerek odasına gitti. Ödevlerini yapan Rıfkı, etrafına iyice bakındıktan sonra Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler kitabını açarak okumaya başladı. Bu sefer niyeti bir kez daha Kraliçe’nin yanına gidip sakin bir şekilde onunla konuşmaktı.

   (38) Kraliçe odasında yatmaya hazırlanırken birden karşısında Rıfkı’yı gördü. Onu gördüğüne pek memnun olmayan Kraliçe “Kardeşini de getirdin mi bari?” diye bağırarak masanın üstündeki vazoyu aniden ona fırlattı. Rıfkı, hemen eğilerek vazodan kurtuldu.

-Kraliçem sakin olun lütfen! Bakın bu sefer tek başıma geldim. Kardeşim Pınar’ı getirmedim.

-Pamuk Prenses’i benden daha güzel bulanlarla bir işim olmaz benim.

-Ama Kraliçem, ben öyle bir şey demedim ki! Onu söyleyen kardeşimdi. O da yanında değil zaten.

-Dalga mı geçiyorsun sen çocuk? Pamuk Prenses’e sahip çıkmam için bana akıl veren sen değil miydin?

-Tamam Kraliçem özür dilerim. Ama ne yapayım? Pamuk Prenses’in durumuna çok üzüldüm. Ona sahip çıksanız, onu sevseniz, ne olur sanki?

   (39) Kraliçe, belli ki Rıfkı’ya ve Pınar’a çok kızmıştı. Ne derse desin Rıfkı’yı dinlemeye hiç niyeti yoktu. Rıfkı karşısında durduğu sürece de siniri iyice artacaktı. Kraliçe yine “Nöbetçileeeeer!” diye bağırdı.

   (40) Kraliçe’nin kendisini dinlememesi ve yine nöbetçileri çağırması üzerine Rıfkı da sinirlendi. Kraliçe’ye  “Sen ne kadar kibirli, ne kadar kıskanç, ne kadar kendini beğenmiş bir insansın! Yani söyleyip moralini bozmak istemedim ama dışarıda gerçekten senden çok daha güzelleri var. Bu sihirli ayna seni kandırıyor.” diyerek tılsımlı yüzüğünün yardımıyla odasına geri döndü.

   (41) Rıfkı’nın “Bu sihirli ayna seni kandırıyor.” lafı üzerine Kraliçe, hemen aynanın yanına gitti. Ona sert sert baktıktan sonra “Ne diyor bu çocuk? Yoksa gerçekten de beni kandırıyor musun? Gerçekten de dışarıda benden çok daha güzelleri mi var?” diye çıkışması üzerine panikleyen ve başına bir şey gelmesinden korkan sihirli ayna “Siz ona bakmayın Kraliçem! Çocuk işte, aklınca yalan söyleyip sizi kızdırmaya çalışıyor. En güzel sizsiniz. Dünyada sizden daha güzeli yok valla.” diyerek yalan söylemeye devam etti. Gerçekten de Rıfkı’nın dediği gibi dışarıda Kraliçe’den çok daha güzelleri vardı. Ama Kraliçe saraydan dışarıya çıkmadığı için onların farkında bile değildi. İyi ki de farkında değildi. Yoksa o güzel kızların hepsine zarar vermeye kalkabilirdi.

   (42) Ama Rıfkı pes etmedi ve Kraliçe’nin, Pamuk Prenses’i sevmesi için elinden geleni yapmayı kafasına koymuştu. Ertesi gün okuldan eve geldikten sonra annesinden izin alarak dışarıya çıktı. Yanına Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler kitabını da almayı unutmadı. Yakındaki bir parka giderek kitabı açtı ve Kraliçe’nin odasında yalnız olduğu bir sayfayı okudu. Sonra da tılsımlı yüzüğü sayesinde Kraliçe’nin yanına gitti. Rıfkı’yı karşısında gören Kraliçe yine “Nöbetçileeeeer.” diye bağırdı. Ama Rıfkı, nöbetçiler gelmeden yine tılsımlı yüzüğünün yardımıyla Kraliçe’yle beraber parka geri döndü.

   (43) Kraliçe, kendini bir anda farklı bir yerde bulunca şaşkınlıktan ne yapacağını, ne diyeceğini bilemedi. Rıfkı ya garip garip bakarak “Acaba bu çocuk büyücü mü yoksa?” diye düşündü ve korktu. Kraliçe’nin bakışlarından kendisini büyücü sandığını anlayan Rıfkı, onu rahatlatmaya çalıştı.

-Sakin olun Kraliçem, ben büyücü falan değilim. Beni bir türlü dinlemek ve anlamak istemediniz. O yüzden bana başka bir yol bırakmadığınız için sizi buraya getirmek zorunda kaldım.

-İyi de burası neresi çocuk?

-Burası İstanbul Kraliçem.

-İstanbul mu? Burası ne kadar kalabalık bir yermiş. Ama ama ……

-Evet Kraliçem ne diyeceksiniz?

-Ama dışarıda bir sürü güzel kadın var. Hem de hem de …..

-Hem de sizden çok daha bakımlılar ve sizden çok daha güzel giyiniyorlar, değil mi?

-Çocuk sen beni öldürmeye mi çalışıyorsun? Bu kadar çok güzel kadın nasıl olabilir? Sen nasıl bir yere getirdin beni? Sihirli aynam, bütün bunları niye göstermedi bana?

-Sakin olun Kraliçem! Siz hiç dışarı çıkmıyorsunuz, halkın arasına hiç karışmıyorsunuz ki. Dışarıda sizden hatta Pamuk Prenses’ten bile çok daha güzelleri var.

-Demek Pamuk Prenses’ten de güzelleri var, öyle mi? Bak şimdi rahatladım işte. Oh be dünya varmış!

-Kraliçem siz, Pamuk Prenses’i kafanıza çok fazla takmışsınız. Halbuki üvey de olsa o sizin kızınız. Niye kıskanıyorsunuz ki onu?

   (44) Kraliçe’nin tek derdinin üvey kızı Pamuk Prenses'i kıskanmak olduğunu anlayan Rıfkı, onu parkın içindeki bir kafeye götürdü. Ona simit ve çay ısmarladı. Kraliçe simidi özellikle de çayı çok sevmişti. Rıfkı, yeterli miktarda parası olup olmadığını anlamak için cebindeki paraları saydı. İçinden de “Şuraya bak, yanımızda koskoca Kraliçe var ama hesabı ben ödüyorum.” diye düşündü ve tebessüm etti. Cebindeki paranın ancak bir simit ve bir çay alacak kadar kaldığını görünce de Kraliçe’ye tekrar simit ve çay ısmarladı. Kraliçe ikinci simidini yerken ve yeni gelen çayı da içerken Rıfkı’yla olan konuşmasına devam etti.

-Sen iyi bir çocuğa benziyorsun. Adın neydi senin?

-Rıfkı, Kraliçem.

-Demek adın Rıfkı! Rıfkı, Pamuk Prenses'i seninle evlendireyim mi? İlerde de kral olup ülkeyi sen yönetirsin. Ha, ne dersin?

- Vay be, Pamuk Prenses’le mi evleneceğim ben şimdi? Ama yaşım küçük benim. Daha on yaşındayım. Hem okulum da var. Nasıl olur bilmiyorum?

-Büyümeni bekleriz Rıfkı, Sen yeter ki evet, de.

   (45) Kötü kalpli Kraliçe aslında iyi görünerek Rıfkı’yı tuzağa düşürmek ve zindana arttırmak istiyordu. Tuzağı sezemeyen Rıfkı, çok mutlu olmuştu. Sevinçten havalara uçuyordu. “Vay be, hem Pamuk Prenses’le evleneceğim hem de ülkeyi yöneteceğim ha! Kral olacağım Kral!” diye sevindi.

   (46) Rıfkı, Kraliçe’yi sarayına geri götürdükten sonra Pamuk Prenses'in de evlilik hakkındaki fikrini öğrenmek için yanına gitti. Pamuk Prenses’i ilk defa gören Rıfkı, çok heyecanlandı. Gerçekten de Pamuk Prenses, Kraliçe’nin kıskandığı kadar güzeldi. Rıfkı’yı gören Pamuk Prenses çok şaşırdı.

-Aaaa, sen de kimsin, yoksa bir Prens misin?

-Hayır prensesim ben Rıfkı’yım. 4/B sınıfına gidiyorum. Derslerim de fena değil. Öğretmenimin adı ……

-Riki, ne dediğini anlamıyorum?

-Riki değil, Rıfkı. Şey sizi görünce heyecanlandım da o yüzden biraz saçmaladım. Kusura bakmayın lütfen.

-Niye geldin buraya?

-Sizinle tanışmak için geldim. Belki arkadaş oluruz, diye düşündüm.

-Git buradan Riki! Kraliçe annem sana zarar verebilir.

-Oooo, biz o meseleyi hallettik. Artık onunla dostuz. Hatta seninle evlenmeyi bile önerdi bana.

-Yok artık! Ne evlenmesi Riki? Şu boylarımızın farkına baksana. Yoksa sen cüce misin ha?

-Adım Rıfkıııııı. Cüce de değilim, çocuğum sadece.

   (47) Bu sırada Kraliçe’nin geldiğini fark eden Pamuk Prenses, korktu ve Rıfkı’dan gitmesini istedi. Rıfkı, korkmamasını ve burada olmasından dolayı Kraliçe’nin bir şey demeyeceğini söyledi. Ama Pamuk Prenses'in ısrarı üzerine gitmek zorunda kaldı.

   (48) Odasına geri dönen Rıfkı, yatmadan önce dişlerini fırçalamaya başladı. Bir yandan da “Şu Kraliçe ne iyi bir kadınmış! Yabancı olmama rağmen beni bile sevdi. Hatta üvey kızı Pamuk Prenses’le evlenmem için teklifte bile bulundu.” diye düşündü.

   (49) Ertesi gün okula gittiğinde bahçede Erdi ve Orhan'ı gördü. Onlara bir sır vereceğini söyledi. İkisi de çok meraklanmıştı. “Acaba nasıl bir sırdı bu?” Rıfkı, sırrının büyüdüğünde Pamuk Prenses’le evlenmek olduğunu söyleyince, Orhan da Erdi de Rıfkı’nın söylediklerine katıla katıla güldüler. Orhan “Be be ben bende za za zate zaten Si Si Sin Sinde Sinde Sinderella’yla ev ev evle evleneceğim.” diye kekeleyerek konuştu.

   (50) Orhan öyle konuşunca, Erdi durur mu? O da “Babam bana söz veydi. Beni büyüyünce Kıymızı Başlıklı Kız’la evlendiyecekmiş. Evimizin duvaylayı ve tüm eşyalayımız kıymızı yenkte olacakmış.” dedi.

   (51) Arkadaşlarının kendisiyle dalga geçmesine kızan Rıfkı “Geçin dalganızı bakalım. Evlenme davetiyelerini verince de gülebilecek misiniz bakalım?” diye kendinden emin bir şekilde konuştu.

   (52) O gün resim dersinde konu, masal kahramanlarıydı. Öğrenciler, masal kahramanları ile ilgili resimler yapacaklardı. Öğrencileri on, on beş dakika kendi halinde bırakılan Fuat öğretmen, biraz sonra öğrenciler arasında dolaşmaya başladı. Kimi Kibritçi kızı kibrit satarken, kimi Pinokyo'yu yalan söylerken ve burnu uzarken, kimi Ağustos Böceğini kışın karıncanın kapısını çalarken, kimi Sindirella'yı prensle davette dans ederken, kimi Keloğlan’ı devle savaşırken, kimi de Alaaddin'i sihirli lambadan çıkan Cin’den istekte bulunurken çizmişti.

   (53) Rıfkı’nın sırasına yaklaşan Fuat öğretmen, onun çizdiklerini görmemek için başka tarafa bakarak yanından geçmeye çalıştı. Ama Rıfkı “Öğretmenim benim resmime bakmayacak mısınız? diye sorunca Fuat öğretmen, istemeye istemeye Rıfkı’nın çizdiği resme baktı, baktı, öylece bakakaldı. Rıfkı’nın “Öğretmenim.” diye seslenmesiyle de kendine geldi. Sonra da bir Rıfkı’ya bir de yaptığı resme baktı.

-Rıfkıcığım İnşallah, bu resimindeki evlenen kişi sen değilsindir!

-Tabii ki benim öğretmenim!

-Peki kiminle evleniyorsun evladım?

-Tahmin edin öğretmenim. Bakalım bilebilecek misiniz?

-Bu kız bir masal kahramanı mı?

-Evet öğretmenim, masal kahramanlarını çizin dediğiniz ya!

-Yoksa Kırmızı Başlıklı Kız mı bu?

-Hayır.

-Sinderella mı?

-O da değil.

-Ağustos Böceği mi yoksa?

-Öğretmenim ya, niye dalga geçiyorsunuz?

-Ne bileyim Rıfkı? Aklıma başka kimse gelmiyor. Sen söyle kim bu kız?

-Tabi ki de Pamuk Prenses öğretmenim. Bakın nikah şahitlerinden birisi de Kraliçe.

-Kötü değil miydi o?

-Düzeldi öğretmenim. Çay ve simit ikram edince kendine geldi kadıncağız.

-Kraliçe’ye çay ve simit ikram ettin öyle mi? Eeee, devam et bakalım anlatmaya.

-Ön sırada oturanlar Yedi Cüceler.

-Şu köşede ağlayan kim peki?

-O mu? O da hikayenin sonunda Pamuk Prenses’le evlenmesi gereken Prens tabi ki. Pamuk Prenses’i bana kaptırınca ağlama krizine girmiş.

-Pamuk Prenses'in senden yedi, sekiz yaş büyük olması lazım değil mi evladım? Ama boylarınızı aynı çizmişsin.

-Öğretmenim, on yaşında evlenilir mi hiç? Büyüyünce evleneceğim tabi ki. O benim büyümüş halim.

   (54) Arkadaşları, Rıfkı’nın bu hayalperest haline alışmışlardı. O anlatırken sadece sırıtıyorlar ve birbirlerinin kulaklarına bir şeyler fısıldıyorlardı. Fuat öğretmen de Rıfkı’nın yanından ayrılmadan önce “Tebrik ederim Rıfkı. Bu şerefi bana yaşattığın için çok duygulandım. Demek Pamuk Prenses gelinimiz olacak ha! Eeee sen de kral olursun artık! Gerçekten çok etkilendim, gözlerim yaşardı evladım.” dedi.

   (55) Rıfkı, öğretmenine ne diyeceğini bilemedi. Öğretmeni kendisiyle dalga mı geçiyordu yoksa gerçekten de gurur mu duyuyordu? Bir türlü anlayamadı. Öğretmenine şaşkın şaşkın bakarken ağzından sadece “Sağ olun öğretmenim. Ne olduysa sizin sayenizde oldu.” lafı çıkabildi. Öğretmeni “Aman evladım, benim sayemde olan biten bir şey yok. Eğer dışarıda öğretmenin kim diye soran olursa, sakın benim adımı verme. Tamam mı benim akıllı oğlum?” dedi.

   (56) Rıfkı, öğretmeninin bu şakacı hallerini bildiği için kendisine inanmadığını anladı.  Öğretmenine “Olur mu hiç öğretmenim? O kadar emeğiniz var üstümde. Öğretmenin kim diye soran olursa, gururla Fuat Ay diyeceğim.” dedi. Fuat öğretmen de “Aman evladım, aman, sakın ha!” diye diye panoya doğru gitti ve öğrencilerden topladığı resimleri oraya astı.

   (57) Akşam yemeğinden sonra ödevlerini yapan Rıfkı “Daha yıllar var ama olsun. Kraliçe annemi bir göreyim, şu düğün işlerini bir konuşayım.” düşüncesiyle Kraliçe’nin yanına gitti. Kraliçe, Rıfkı’nın yine geleceğini bildiği için şaşırmadı. Hatta onu gördüğü için çok sevindi. Hizmetkarlarına Pamuk Prenses’i de çağırmalarını söyledi. Prenses de gelince Kraliçe onlara meyve suyu ikram etti. Sonra bir hizmetkarının kulağına bir şeyler fısıldadı. Rıfkı, içinden “Kraliçe bana bir sürpriz yapacak herhalde.” diye düşündü. Sonra da neşeli bir şekilde Pamuk Prenses’le konuşmaya başladı.

-Pamuk Prenses nasılsınız? Beni Hatırladınız mı?

-Hatırlamaz olur muyum? Adın Riki miydi senin?

-Affedersiniz prensesim Riki adında bir tanıdığınız mı var sizin? Sürekli Riki deyip duruyorsunuz bana.

-Ne bileyim aslında iyi bir prens adı gibi duruyor. Sahi adın neydi senin?

-Rıfkı.

-Yani adın çok da prens adına benzemiyor. Prens Rıfkı mı yoksa Prens Riki mi daha iyi sence?

-Yani bir de şöyle düşünün prensesim. Kral adı olarak Kral Rıfkı mı yoksa Kral Riki mi daha uygun sizce?

-Tabi ki de Kral Riki.

-Neyse hele bir evlenelim, gerekirse adımı değiştirir Riki de yaparım.

-Ne evlenmesi cüce, evlenmeyi de nereden çıkardın?

-Bak hala cüce diyor bana ya!

-Cücesin işte cüce, cüce, cüce.

-Ne diyeyim size? İnşallah cücelerin arasında kalırsınız!

-Ay ne biçim çocuksun sen! Niye beddua ediyorsun bana? Senden hiç hoşlanmadım ve büyüyünce de seninle evlenmek istemiyorum. Anla artık.

   (58) Bu sırada hizmetkarlar meyve sularını getirdiler. Kraliçe ve Pamuk Prenses'e nar suyu Rıfkı ya da vişne suyu verdiler. Meyve suları içilirken Kraliçe araya girdi.

-Hadi ama, kavga edecek bir şey yok ortada! Meyve sularınızı için ve sakinleşin.

   (59) Meyve suyunu içen Rıfkı, biraz sonra bayıldı. Rıfkı’nın bayıldığını gören Pamuk Prenses korktu. Söylediklerinden dolayı Rıfkı’nın başına bir şey geldiğini düşündü ve ne yapacağını bilemedi. Biraz sonra Kraliçe ellerini çırparak nöbetçileri çağırdı. Nöbetçiler, Rıfkı’yı alarak zindanı götürdüler. Olanlara bir anlam veremeyen Pamuk Prenses, Kraliçe’ye neler olduğunu sordu ama Kraliçe onu tersledi ve odasına gönderdi.

   (60) Rıfkı, kendine geldiğinde kollarından zincirlenmiş olduğunu gördü. Kraliçe de birkaç nöbetçi ile beraber karşısındaydı. Rıfkı, Kraliçe’nin aslında kendisini aldattığını anladı.

-Ne o Rıfkı, bir simit ve çayla beni kandırabileceğini mi sandın yoksa?

-Beni niye kandırdın Kraliçe?

-Çok safsın Rıfkı, çooook! İki güldüm, iki güzel laf ettim ve hemen kandırdım seni. Söyle bakalım çocuk, buraya nasıl gidip geliyorsun?

-Diyelim ki söyledim! Ne olacak peki? Ne yapacaksın?

-Çok genç değilim artık. Ben de o gün İstanbul’da gördüğümüz kadınlar gibi bakımlı olmak ve güzelleşmek istiyorum.

-Bundan kolay ne var Kraliçem? Kuaföre gidip saçlarınızı boyatırız, yüzünüze de birazcık makyaj yaptırırız, olur biter.

-Burnumun ucundaki şu siyah beni ne yapacağız peki?

-Onu da küçük bir operasyonla aldırırız.

-Nasıl yani, büyüyle falan mı oluyor bu işler? Kuaför dediğin sihirbaz mı oluyor?

   (61) Rıfkı “Neyse Kraliçem, bana müsaade!” diyerek tılsımlı yüzüğü sayesinde hemen odasına geri döndü. Rıfkı’nın ortadan kaybolduğunu gören Kraliçe, çılgına döndü. Rıfkı olmadan güzelleşemeyeceğini anlayan Kraliçe, onun arkasından “Kuaföööööör!” diye bağırdı.

   (62) Odasına dönen Rıfkı, çok yorgundu. Zaten ödevlerini de yapmıştı. Hemen dişlerini fırçaladı ve evdekilere “İyi geceler.” diyerek yatağına gidip yattı. İçtiği ilaçlı meyve suyunun da etkisiyle derin bir uykuya dalan Rıfkı, sabaha karşı altı gibi kendiliğinden uyandı. Çünkü rüyasında bir şelalenin dibindeydi ve şelalenin döküldüğü yerde yüzüyordu. Bir ara boğulur gibi olunca da korkuyla rüyasından uyandı. “Çok şükür sadece bir rüyaymış.” diye şükretti. Duvardaki saate baktığında saatin altı olduğunu gördü. İçinden “Allah Allah, sabah kalktığımda dolu dolu çişim olurdu ama şu anda hiç çişim yok. Acaba dün akşam fazla su içmedin mi?” diye düşündü. Annesinin gelip okul için kaldırmasına daha bir saat vardı. “Madem çişim yok, biraz daha yatayım bari.” diyerek yatağına uzandığında altında bir ıslaklık olduğunu hissetti. Yorganı kaldırıp yatağa baktığında ne yapacağını şaşırdı “Bu ne ya, rezil oldum rezil! Hep senin yüzünden pis Kraliçe! Bana ne içirdiysen, senin yüzünden yatağım göle dönmüş. Ne yapacağım ben şimdi?” diye söylenerek kalktı. Annesinin yanına gitti ve ona odasına gelmesini söyledi. Annesi uyku sersemi Rıfkı’nın odasına gittiğinde gördüğüne inanamadı. “Oğlum yatmadan önce ne yaptın sen? Marmara Denizi'ni mi içtin? Bu kadar çişi bir insan nasıl yapar?” diye söylendi.

   (63) Sevinç hanım, Rıfkı’yı önce güzelce bir yıkadı. Peşinden de kahvaltısını hazırladı. Onu okula gönderdikten sonra da yorganını, yatağını iyice bir yıkadı. Odasını da iyice bir havalandırdı.

   (64) Fuat öğretmen, o gün okul bahçesinde nöbetçiydi. Rıfkı’nın keyifsiz ve düşünceli olduğunu görünce yanına gitti.

-Rıfkı, ne oldu? Niye bu kadar keyifsizsin? Canını sıkan bir şey mi oldu?

-Dün gece Kraliçe’nin yanına gittim öğretmenim. Orada Kraliçe’nin beni kandırdığını öğrendim.

-Kraliçe mi? Ne kraliçesi?

-Pamuk Prenses'in üvey annesi olan Kraliçe öğretmenim.

-Yine başlama Rıfkı?

-Doğru söylüyorum öğretmenim. Kraliçe güya beni Pamuk Prenses’le evlendirecekti ama meğerse yalan söylemiş. Sonra da utanmadan bir de beni zindana atıp, zincirletti.

-Zincirletti mi? Bak şu edepsiz Kraliçe’nin yaptığına!

-Sadece bu kadar olsa iyi öğretmenim. Sinirden, stresten geceleyin de yatağıma işemiş.

-Normal evladım, bu yaşta olur böyle şeyler!

-O kadar çok işemişim ki annem “Oğlum, yatmadan önce Marmara Denizi'ni mi içtin?” diye dalga geçti benim. Halbuki Kraliçe’nin verdiği vişne suyundan başka bir şey de içmemiştim.

-Evladım, bırak şimdi Kraliçe’yi! Derslerine biraz daha çalış ki notların yükselsin. O yüzden hayal peşinde koşmayı bırak.

-Of öğretmenim, bir inansanız bana! Benimle Kraliçe’nin ve Pamuk Prenses’in yanına da gelmiyorsunuz ki!

   (65) Kraliçe ile anlaşamayacağını anlayan Rıfkı, bu sefer Pamuk Prenses'in yanına gitmeye karar verdi. Akşamleyin masal kitabını açarak okumaya başladı. Bir süre sonra da tılsımlı yüzüğü sayesinde Pamuk Prenses'in yanında buldu kendini. Karşısında Rıfkı’yı gören Pamuk Prenses, onun iyi olduğunu görünce çok sevindi ama Rıfkı, onun sevinmesini yanlış anladı.

-Barıştık mı? Büyüyünce benimle evlenecek misin Pamuk Prenses?

-Ay ne yılışık şeysin sen böyle! Ben sana bir şey olmadığı için seviniyorum. Sen ise bunu yanlış anlıyorsun.

-Beni niye bir türlü sevemedin Pamuk Prenses?

-Çünkü senin beyaz atın yok!

-Yani beyaz atım olunca sıkıntı kalmayacak mı?

-Yaşın da küçük. Aramızda çok yaş farkı var.

-Tamam, babama söylerim mahkeme kararıyla yaşımı büyütür.

-Peki o zaman boyunda büyüyecek mi?

-Mahkeme kararıyla boy büyür mü yaaa?

-Hem beyaz atın yok, hem boyun, hem de yaşın küçük. Allah bilir Prens de değilsindir sen!

-Köydeki amcamın beyaz bir atı var. Adı da Düldül. Prens değilim ama bakkaldan alacağım bir çokoprensi yersem belki prens de olurum. Ha, ne dersin?

-Çokoprens mi? Ay tanıştırsana beni onunla. Hangi ülkenin prensi acaba?

-Midemin prensi tabi ki! Yiyince sizin de prensiniz olur. Ha ha ha …..

-Çocuksun çocuk, büyü de gel cüce! Bir de benimle evlenmek istiyorsun.

-İnşallah, cücelerin arasında kalırsın prenses. Sabah, akşam onların donlarını, kazaklarını yıkarsın! O zaman da pişmanlıkla “Rıfkıııı, Rıfkıııı, kıymetini bilemedim Rıfkıııı!” diye ağlayıp durursun.

-Ay ne biçim çocuksun sen! Ne biçim beddua bu böyle?

   (66) Bu sırada bağrışmaları duyan Kraliçe, içeriye girdi. Rıfkı’yı gördüğü gibi de “Kuaföööör!” diye bağırdı. Rıfkı’nın kaçacağını anlayınca da “Dur gitme! Ne istersen vereceğim. Seni hemen Pamuk Prenses’le evlendireceğim. Lütfen beni kuaföre götür Rıfkıııı!” diye yalvardı. Kraliçe’nin yalvarmasına daha fazla dayanamayan Rıfkı “Ay tamam, susun lütfen! Anneme söyleyeyim, o ilgilenir sizinle.” deyip odasına geri döndü.

   (67) Annesi mutfakta yemek yapıyordu. Ona köyden yeni gelmiş ve civarı fazla bilmeyen, sevimli tatlı bir teyzeyi kuaföre götürmesini rica etti. Kadının Kraliçe olduğunu söyleyemedi. Zaten söylese de inanmayacaktı. Annesi:

-Sen nereden tanıyorsun bu teyzeyi, diye sorunca Rıfkı, çok kötü bir şey yaptı ve yalan söylemeye devam etti. Annesine:

-Şey anne tanıyorum işte! Okula gidip gelirken tanışmıştım, dedi. Tanımadığı biriyle uğraşmak istemeyen annesi:

-Evladım adım başı kuaför var zaten. Bir tanesine gitsin işte, dedi. Annesini ikna etmekte zorlanan Rıfkı:

 -Anne, kadın şehre yeni gelmiş. İyi bir kuaför arıyor. Sevabına götürüver şunu, diye ısrar etti.

Sevinç hanım, oğlunu kırmak istemedi. Ona:

-Tamam tamam, yarın cumartesi. Okulun da yok zaten, beraber gideriz, dedi.  Annesinin kabul etmesi üzerine Rıfkı, onun boynuna sarıldı ve öptü. Odasından onları seyreden Pınar, abisine:

-Kim gelecekmiş yarın? Ben tanıyor muyum abi, diye merakla sordu. Pınar'ın sorusuna cevap vermeyen Rıfkı, hemen kardeşinin yanına gitti ve odanın kapısını kapattı. Ona sessizce:

-Pınar, yarın önemli bir gün. Buraya kimi getireceğim biliyor musun, diye sordu. Pınar:

-Kimi getireceksin abi, diye merakla sordu. Rıfkı:

-Kraliçe’yi getireceğim, deyince Pınar:

-İstemem o kötü kadını. Onu hiç sevmiyorum, diye tepki gösterdi. Bunun üzerine Rıfkı:

-Tamam be kızım, uzatma işte! Kraliçe’nin kötü biri olmaktan kurtulup iyi bir kadın olmasını istemiyor musun, diye sordu. Pınar:

-Bana ne, diye karşılık verdi. Rıfkı:

-Öyle deme be kızım! Eğer iyi birisi olursa Pamuk Prenses'e zarar vermek istemez artık, deyince birazcık yumuşayan Pınar:

-Pamuk abla da gelecek mi, diye sordu. Rıfkı:

-Onu sonra getireceğim. Şimdi beni iyi dinle Pınar. Yarın Kraliçe buraya geldiğinde onu tanıdığını sakın belli etme! Tamam mı, diye tembihte bulundu. Pınar da:

-Peki abi, tamam, dedi.

   (68) Ertesi gün kahvaltıdan sonra Rıfkı, ödevlerinin bir kısmını yaptı. Öğle yemeğinden sonra da kadını almak için gideceğini söyleyerek annesinden izin aldı ve evden çıktı. Dışarıda biraz oyalanan Rıfkı, daha sonra Kraliçe’yi almaya gitti. Onu gören Kraliçe heyecanlandı. Rıfkı’ya “Tamam mı, beni kuaföre götürecek misin?” diye sordu. Rıfkı, annesinin onu kuaföre götüreceğini söyledi ama önce kendisine bir isim koymaları gerektiğini söyledi.

-Tamam Rıfkı, adım Emma olsun.

-Emma olmaz Kraliçem. Adınız şey olsun hımmm… Tamam buldum. Adınız Eda olsun. Hem kısa, hem de unutsanız bile çabuk hatırlarsınız.

-Eda mı? Tamam olur, Eda da güzel isim.

-Bir de bu üstünüzdeki eski zaman elbisesi ile nasıl olacak bilmiyorum. Herkes garip karşılar giysinizi.

-Ne giyeyim peki?

   (69) Rıfkı, Kraliçe’nin elbise dolabına baktı. Ama hepsi de eski zaman elbisesiydi. Kraliçe’nin, annesi ile aynı boyda ve kiloda olduğunu fark etti. Hemen eve geri döndü ve annesine gözükmeden, ona ait bir kot pantolonu ve bir tişörtü gizlice aldı. Sonra tekrar Kraliçe’nin yanına geri döndü. Kraliçe, Rıfkı’nın getirdiği elbiseleri giyerken sihirli ayna kıs kıs gülmeye başladı. Aynanın güldüğünü gören Kraliçe, hemen aynaya baktı. Üstündeki elbiseleri görünce kendisine yakışmadığını düşünerek sinirlendi.

-Bu ne Rıfkı ya? Daracık daracık kıyafetler getirmişsin. Siz gerçekten bunları mı giyiyorsunuz?

-Bizim zamanımızda insanlar böyle giyiniyorlar Kraliçem.

-Ben bol kıyafetler giymeye alışığım. Ne böyle erkekler gibi giyindirdin beni!

-Ama Kraliçem, geçen gün simit yiyip, çay içerken etrafınızda gördüğünüz ve beğendiğiniz o kadınlar hep böyle giyiniyorlardı. Fark etmediniz mi?

-Doğru diyorsun ama alışmam zor olacak biraz.

Rıfkı, Kraliçe’yi de alarak geri döndü. Adını Eda koyduğu Kraliçe’yi eve götürdü ve annesiyle tanıştırdı.

-Anne bak, sana bahsettiğim teyzeyi getirdim işte.

-Hoş geldiniz, adım Sevinç. Sizinki neydi?

-Hoş bulduk, adım Oda.

-Oda mı? Ne garip bir isiminiz var!

   (70) İsmini yanlış söyleyen Kraliçe, ne yapacağını bilemedi. İsmini de bir türlü hatırlayamadı. Rıfkı, annesine “Eda demek istedi anne. Heyecanlandı herhalde.” dedi. Kadını oldukça garip bulan Sevinç hanım, onu hemen yakındaki bir kuaföre götürdü.

    (71) Kuaför “Buyrun, hoş geldiniz. Nasıl bir şey istiyorsunuz?” deyince Kraliçe “Beni dünyanın en güzel kadını yap, güzelleştir beni. Beni gören dönüp dönüp baksın. Sonra dönüp tekrar baksın. Pamuk Prenses de kıskançlıktan çatlasın.” diye konuştukça konuştu. Kraliçe’nin coştuğunu ve saçmalığını gören Rıfkı, onu hemen omuzuyla dürttü. Rıfkı’nın bakışlarından “Ne yapıyorsunuz Kraliçem? Saçmalamayın lütfen!” mesajını alan Kraliçe hemen sustu.

Annesi Rıfkı’nın kulağına eğilerek “Oğlum, bu nasıl köylü? En güzel ben olayım, millet dönüp dönüp bana baksın falan diyor baksana!” diye kuşkulanınca annesine “Ne bileyim anne, güzel kadınlara özeniyor herhalde!” dedi.

   (72) Kuaför, Kraliçe’ye saç modellerini gösteren bir katalog verdi. Dakikalarca saç modellerini inceleyen Kraliçe, en sonunda beğendiği bir saç modelinde karar kıldı. Saçını da boyatmak isteyen Kraliçe, garip bir renk olan ve herkese gitmeyen hardal rengini seçti. Kuaför kadın, “Bu size gidecek bir renk değil, başka bir renk seçin isterseniz.” deyip kızıl rengi önerdi. Aslında kuaförün önerdiği bu renk Kraliçe için en uygun renkti ama Kraliçe’nin renk zevki biraz farklıydı. Hardal rengine boyatmakta ısrar edince, kuaför de mecburen Kraliçe’nin istediği renge saçlarını boyadı.

   (73) Saçlar boyandıktan sonra kuaför, saçları fön makinesi ile güzelce şekillendirmek istedi. Ama Kraliçe yine kuaförü dinlemeyerek saçlarını kabarık yaptırdı. Rıfkı, ortaya çıkan şeyin bir güzellikten çok, çirkinliğe doğru gittiğini gördükçe tedirgin olmaya başladı.

   (74) Biraz sonra yapılan makyaj, Rıfkı’nın tedirginliğini daha da arttırdı. Sevinç hanım, dergileri okumaya daldığı için ortaya çıkan felaketi ve rezilliği fark edemedi. Kuaförün tedirginliği Rıfkı’dan çok daha fazlaydı. Kuaför “Bu kadar uğraştım. İnşallah paramı verir bu acayip kadın.” diye içinden geçiriyordu.

   (75) Kraliçe’nin makyajı da bitmişti. Kuaför, biraz çekinerek Kraliçe’ye “Nasıl oldu efendim?” diye sorunca Sevinç hanım, önündeki dergiyi okumayı bıraktı. Kraliçe’nin abartılı makyajını, hardal rengi acayip ve kabarık saçlarını görünce önce Rıfkı’ya baktı. Rıfkı, tedirgin bir şekilde Kraliçe’ye bakıyordu. Sevinç hanım, daha sonra kuaföre baktı. Kuaförün bakışlarında da hem tedirginlik hem de biraz korku görünce, tekrar Kraliçe’ye baktı. Kraliçe, Rıfkı’nın ve kuaförün aksine çok mutluydu. Aynanın karşısında sürekli saçına ve makyajına bakıyordu.

   (76) Sevinç hanım “Bitti mi işimiz?” diye sorunca kuaför, evet anlamında başını öne ve geriye salladı. Bunun üzerine Sevinç hanım “Hadi öyleyse, kuaförün parasını verin de gidelim artık.” dedi. Rıfkı içinden “Eyvaaaah!” diyerek hemen annesinin yanına gitti. Annesine “Anne, Eda abla, aceleyle evden çıktığı için yanına para almayı unutmuş. Sen versene, Eda abla daha sonra sana verir.” Diye annesine yalan söylemeye devam etti. Sevinç hanım, kızdığını belli etmek için kaşlarını çatarak Rıfkı’ya baktı.

   (77) Kraliçe, şimdiye kadar hiçbir şeye para vermemişti. O yüzden kuaföre para vermek için hiç oralı bile olmadı. Zaten parası da yoktu. Kadının hiç oralı olmadığını gören Sevinç hanım, kuaföre kaç lira borçları olduğunu sordu.

-Borcumuz ne kadar acaba?

-Yüz elli lira ablacım.

-Yüz elli lira ha! Vay be süslenen o, parasını veren benim. Ne uyanık kadınmış ya!

-Abla senin başımın üstünde yerin var ama bu acayip kadını bir daha dükkanıma getirmezsen sevinirim.

-Niye?

-Dükkanımın bereketi kaçacak bu kadın yüzünden! Ne güzellikten, ne makyajdan, ne renklerin ahenginden, ne de hangi tipe hangi saç şekli gider, hiçbir şeyden anlamıyor bu kadın.

-Tamam da dükkanın bereketi niye kaçıyor, onu anlamadım?

-Onun bu halini görenler, bir daha dükkanıma gelmezler de ondan. Aman abla ne olur, kıyılardan köşelerden gidin de onun bu tipsiz ve zevksiz halini kimse görmesin!

-Ay tamam, amma da uzattın ha!

   (78) Kuaförden çıktıklarında Kraliçe, güzelleştiğini sanarak kendini beğenmiş bir şekilde kibirli kibirli yürüyordu. Annesi, Rıfkı’nın kolundan tutarak kendine doğru çekti ve Kraliçe’nin biraz gerisinden yürüdüler. Rıfkı’nın kulağına da “Kadına fazla yanaşma, birlikte olduğumuz anlaşılmasın! Bugün daha fazla rezil olmayalım bari.” diye fısıldadı.

   (79) Yolda karşılaştıkları insanlar, Kraliçe’ye dönüp dönüp baktılar. Kimi “Bu nasıl bir makyaj ya! Evinde hiç mi ayna yok senin?” diye içinden geçirirken, kimi de “Ayıp be ayıp! Bu yaştaki bir kadın, bu kadar abartılı süslenir mi hiç?” diye akıllarından geçirdiler. Kraliçe’yi kabarık saçlarıyla ve abartılı makyajıyla gören küçük çocuklar, bir cadı gördüklerini sanarak annelerinin arkalarına saklandılar. Ama Kraliçe, insanların kendisine hayran oldukları ve kendisini çok güzel buldukları için tekrar tekrar dönüp baktıklarını sandı. Bu yüzden bu ilgiden hiç rahatsızlık duymadı.

   (80) Sevinç hanım, tüm bu bakışlardan rahatsız olunca Kraliçe’nin en az yirmi metre gerisinde yürümeye başladı. Rıfkı’ya da “Al bu kadını, nereden getirirsen oraya götür hemen! Para, mara da istemez. Bıraktıktan sonra vakit kaybetmeden eve geri dön.” dedi. Rıfkı, hızla Kraliçe’nin yanına giderek onu başka bir sokağa doğru yönlendirdi. Sonra da kimse görmeden tılsımlı yüzüğünün yardımıyla onu sarayına geri götürdü. Daha sonra da annesinin sözüne dinleyerek hemen eve geri döndü.

   (81) Saraya varır varmaz Kraliçe’nin ilk işi, alt kata inerek sihirli aynanın karşısına dikilmek oldu. Sonra da ona her zamanki gibi “Ayna ayna, güzel ayna, benden güzeli var mı bu dünyada?” diye sordu. Kraliçe’yi tanımayan ve onu başka biri sanan sihirli ayna, onu tersledi.

-Sen de kimsin kadın? Kraliçe görmeden, git hemen buradan.

-Beni tanımadın mı ayna? Ben Kraliçe’yim. Tabi bu kadar güzelleşince tanımam da normal!

-Kraliçe mi? Hay Allah siz miydiniz ya! Ne olmuş size böyle Kraliçem? Vah vah vah!

-Soruma cevap vermedin ayna! Söyle bakalım, benden daha güzeli var mı bu dünyada?

   (82) Kraliçe’yi şekilsiz ve çirkinleşmiş haliyle karşısında gören ayna, ne yapacağını, nasıl bir cevap vereceğini bilemedi.  Bu yüzden uzunca bir süre sessiz kaldı. Çünkü doğruyu söylese Kraliçe sinirinden onu kırabilirdi. Yalan söylese yalan söylediği elbette ortaya çıkardı. Ayna “Ne yapayım? Ne edeyim mi?” diye düşünürken bu stresi daha fazla dayanamadı ve en az elli yerinden çat diye çatladı. Sonra da tuzla buz oldu. Kırılan tüm parçaları etrafa saçıldı. Bu durum karşısında şok geçiren Kraliçe “Rıfkııııı!” diye avazı çıktığı kadar bağırdı. Aynanın tuzla buz olmasından çok çirkinleştiğini anlayan Kraliçe, iyice çıldırdı. Etrafta ne var ne yoksa yere atmaya, duvarlara çarpmaya başladı.

   (83) O sırada gürültünün sebebini merak edip oraya gelen Pamuk Prenses, Kraliçe’yi o çirkin haliyle görünce “Ay bu cadı da nereden çıktı?” diyerek korktu ve oradan hızla kaçtı.  Kaçarken de nöbetçilerden de yardım istedi. Pamuk Prenses'in kendisi için “Cadı” kelimesini kullanmasına sinirlenen Kraliçe, o an Pamuk Prenses için bir karara vardı.

   (84) İyice bir yıkanıp kendine gelen ve eski haline dönen Kraliçe, hemen celladı çağırdı. Ona yarın akşam prensesi gezmeye götürmesini ve onu öldürmesini emretti. Onu öldürdüğünün kanıtı olarak da prensesin elbisesine ait kanlı bir kumaş parçası getirip kendisine göstermesini istedi. “Emredersin Kraliçem” diyen cellat, hemen Pamuk Prenses'in yanına gitti ve yarın akşam onu güzel bir yere götüreceğini söyledi. Merakla “Nereye götüreceksin?” diyen Pamuk Prenses'e “Sürpriz olsun. Yarın akşam gidince görürsün!” dedi

   (85) Ertesi günün akşamı Cellat, Pamuk Prenses’le beraber saraydan çıktı ve ormana doğru yürümeye başladılar. Onları sarayın penceresinden seyreden Kraliçe “Sonunda senden kurtulacağım. Bana cadı demek neymiş görürsün birazdan!” dedi ve sinsice güldü.

   (86) Ormanda bir süre gidildikten sonra Pamuk Prenses, ısrarla nereye gittiklerini sordu. Prensesin kalbinde anlayamadığı bir korku vardı. Sorduğu sorulara celladın da karşılık vermemesi korkusunu daha da arttırmıştı. Sonunda başına kötü bir şeyler geleceğini anlayan Pamuk Prenses, ağlamaya ve cellada yalvarmaya başladı. “Ne olur, beni öldürme! Bırak gideyim, kimseye söylemem, lütfen!”  Cellat bu yalvarmalara daha fazla dayanamadı. Bir geyiği öldürerek Pamuk Prenses'in elbisesinden yırttığı bir parçaya geyiğin kanını sürdü.

   (87) Daha sonra Cellat “Git buradan. Bir daha da sakın dönme buralara. Yoksa senin yaşadığını anlayan Kraliçe, seni de beni de öldürür.” dedi. Celladın sözünü dinleyen Pamuk Prenses, uzaklara, çok uzaklara kaçtı. Kaçtığı yerde bir ev gördü. Evin kapısını tıklattı. Ama kapıyı açan olmadı. Bunun üzerine Pamuk Prenses eve girdi. Ev çok dağınıktı. Ortadaki büyük masada yemek yenilmiş ama sofra toplanmamıştı. Mutfak tezgahında dağ gibi bulaşıklar, az ötede de yedi tane dağınık yatak vardı. Evin halini gören Pamuk Prenses “Eyvah, ben nasıl bir yere düştüm! Burayı temizlemek günler, belki de haftalar alır.” diye düşündü. Karnı çok aç olan Pamuk Prenses biraz ekmek, peynir ve zeytin yedikten sonra yorgunluğa daha fazla dayanamadı. Pis ve dağınık olmasına aldırmadan bir yatağın üzerine uzandı ve çok geçmeden de uykuya daldı.

   (88) Akşama doğru evin kapısı açıldı. İçeriye üstü başı pislik içinde yedi tane Cüce girdi. Madende çalışmaktan gelen bu Cüceler çok açlardı ve yemeklerini yemek için çok sabırsızlanıyorlardı. Cücelerden biri, yatağındaki Pamuk Prenses’i görünce hemen arkadaşlarına haber verdi. Cüceler, yatağın yanına gelince çok şaşırdılar. Dünya güzeli Pamuk Prenses’e merakla ve hayranlıkla baktılar.

   (89) Bu sırada Pamuk Prenses de uyandı. Cüceleri görünce çok korktu. Birbirleriyle biraz bakıştıktan sonra Pamuk Prenses Cücelerin, Cüceler de Pamuk Prenses'in zararsız olduğunu anladılar.

   (90) Cüceler, yemek yemesi için Pamuk Prenses’i masaya davet ettiler. Yemek esnasında Pamuk Prenses, onlara başından geçenleri anlattı. Cücelerin hepsi anlatılanlara çok üzüldüler. Konuşma devam ederken Pamuk Prenses'in aklına birden Rıfkı’nın “Cücelerin donlarını, kazaklarını yıkayasın.” bedduası geldi. İçinden “Ah Rıfkı ah, keşke bana beddua etmeseydin. Bu Cüceler biraz sonra bana yemeklerimizi yaparsan, çamaşırlarımızı yıkarsan, biz de burada kalmana izin veririz, diyeceklerdir.” diye içinden geçirdi. Biraz daha konuştuktan sonra Bilgin Cüce, Pamuk Prenses'e bir teklifte bulunur.

-Bak prenses, istersen burada kalabilirsin. Biz madende çalışırken, sen de yemeklerimizi yaparsın.

-Bu kadar mı? Sadece yemek mi yapacağım?

-Canım işte, kirlendiği zaman donlarımızı, kazaklarımızı falan da yıkarsın.

-Evet Bilgin, donları ve kazakları yıkarsın demenizi bekliyordum zaten. Donlarınız, kazaklarınız çok pis değillerdir inşallah!

-Yani madende çalışıyoruz. İlla ki pis olacaklardır.

-Ne madeni? Bu madenden ne çıkarıyorsunuz?

-Valla biz sadece kazıyoruz! Ne madeni olduğunu bilmiyoruz.

-Nasıl yani? Çıkardığınız madeni ne yapıyorsunuz peki?

-Ne bileyim? Çıkartıp çıkartıp atıyoruz ormana.

-Eeee, o zaman niye maden de çalışıyorsunuz?

-Yani ne yapabiliriz ki? Bizim de masaldaki görevimiz bu!

   (91) Pamuk Prenses, Bilgin Cüce’nin teklifini mecburen kabul etti. Evde her gün aynı şeyleri yapıyordu. Yedi Cücelerle uğraşmak çok kolay değildi. Ne tuvaleti güzel kullanıyorlardı, ne de yemek öncesi ve sonrası ellerini yıkıyorlardı. Uyurken de sürekli horluyorlardı. Onların donlarını, kazaklarını yıkamaktan, yataklarını toplamaktan, bulaşıklarını yıkayıp evi temizlemekten oldukça bıkmıştı.

   (92) Yine çok bunaldığı ve çok bıktığı bir gün “Rıfkııııı, keşke seni üzmeseydim Rıfkııııı. Bunlar hep seni üzdüğüm için başıma geldi Rıfkııııı. Affet ne olur. Çok pişmanım çooooook!” diye avazı çıktığı kadar bağırdı.

   (93) Aslında Cüceler de Pamuk Prenses’ten şikayetçiydiler. Onun güzel yemek yapamadığını, yataklarını güzel toplayamadığını ve ayrıca donlarını da çok temiz yıkamadığını düşünüyorlardı

   (94) O akşam çalışmaktan dönen cüceler, yine masaya ellerini, yüzlerini yıkamadan ve pis elbiseleriyle oturdular. Bunun üzerine Pamuk Prenses, açtı ağzını, yumdu gözünü. Cücelere bağırıp çağırdı. O cücelere bağırınca, Cüceler de ona bağırmaya başladılar. Karşılıklı olarak birbirlerine bağırıp, çağırdılar.

-Ne pis Cücelersiniz be! Madenden geliyorsunuz, her tarafınız toz toprak. Gidip yıkansanıza, elbiselerinizi değiştirsenize.

-Hey Allah'ım ya, yine patates yemeği yapmaya çalışmış ama becerememiş! Patatesler boş suyun üzerinde yüzüyorlar. Kızım, nerede bunun eti, salçası, tuzu, soğanı? Dalga mı geçiyorsun sen bizimle? Kocaman kız olmuşsun ama daha yemek yapmayı bile bilmiyorsun.

-Kes sesini be Cüce! Donlarınızı yıkamaktan, yataklarınızı toplamaktan, evinizi süpürmekten zaman mı kalıyor? Hele hele tuvaleti, banyoyu temizlemek için saatlerce uğraşıyorum.

-Bilgin ne diyor bu ya? Kıza acıyıp eve aldık ama şuna bak, bize hakaret etmeye başladı artık.

-Ne hakareti be! İnsanda sinir minir bırakmadınız. Hizmetçi gibi kullanıyorsunuz beni. Yeter artık!

-Kızım, çık git evden, defol! Seni istemiyoruz artık!

-Ay çok da umurumdaydı sanki!

   (95) Son cümlesinden sonra Cüceler, Pamuk Prenses’i kapı dışarı ettiler. O da “Rıfkııııı.” diye bağırarak ormana doğru koştu. Tam bu sırada Rıfkı da “Şu Cücelerle biraz konuşayım. Pamuk Prenses’e onlar sahip çıksınlar. Beni de ona bol bol övsünler. Belki böylece prenses benimle evlenmeye karar verir.” diye düşündü ve tılsımlı yüzüğü sayesinde Cücelerin yanına gitti. Rıfkı’yı bir anda karşılarında gören Cüceler çok şaşırdılar.

-Ne oluyor ya? Sen de kimsin çocuk? İzin almadan evimize nasıl girersin? Yol geçen hanı mı burası?

-Korkacak bir şey yok, rahat olun! Ben Rıfkı’yım.

-Bir anda nasıl ortaya çıktın? Yoksa büyücü müsün sen?

-Büyücü falan değilim. Sizinle Pamuk Prenses hakkında konuşacaktım. Nerede? Bahçeye mi çıktı yoksa?

-Bir karış dili vardı. Bize etmediği hakaret kalmadı. Zaten güzel yemek yapmayı da bilmiyordu. Biz de az önce onu kapı dışarı ettik.

-Neeee, kapı dışarı mı ettiniz! Hem de güzel yemek yapamadığı için öyle mi? Yahu o bir prenses, ne anlar yemek yapmaktan!  Yemek yaparken evinizi cayır cayır yakmadığına dua edin

-Neeee, prenses miydi?

-Adını söylemedi mi size?

-Söyledi, Pamuk Prenses dedi.

-Eeeee, Pamuktan sonraki Prenses ne anlama geliyor? Hiç düşünmediniz mi?

-Doğru ya, desene gitti kellelerimiz! Yakında askerleriyle tekrar gelir buraya. Kaçsak mı ne yapsak acaba?

-Nereye gitti Pamuk Prenses? Çabuk söyleyin!

-Rıfkıııı, diye bağırarak ormana doğru koştu. Belki fazla uzaklaşmamıştır.

-Rıfkı mı? Adımı mı söyledi yani?

-Senin adın Rıfkı mıydı?

-Hey Allah’ım ya, ne kadar unutkansınız böyle! Az önce söyledim ya!

-Kızma Rıfkı kızma! Her gün madende çalışmaktan ne sinir kaldı ne de hafıza?

   (96) Rıfkı, hemen ormana doğru koştu. Çok geçmeden de Pamuk Prenses’i bir kayanın üzerine oturmuş ağlarken buldu. Rıfkı “Pamuk Prenses burada mıydın?” deyince onu gören Pamuk Prenses sevinçten “Rıfkııııı.” Diye sevinerek ayağa fırladı. Ama sonra da yüzünü asarak Rıfkı’ya kızdı.

-Bana niye beddua ettin Rıfkı? Yıkamadığım don, kazak kalmadı. Tuvalet bile temizledim. Bulaşıklar zaten yıka yıka bitmiyordu. Kazan kazan yemek yaptım ama yine de doyuramadım Cüceleri.

-Tamam sakin ol, geldim işte! Şimdi bize gideceğiz ama odama girince konuşmak yok. Annemin seni görmemesi lazım.

-Beyaz atın nerede Rıfkı? Düldül müydü neydi adı? Onunla mı gideceğiz odana?

-Ata gerek yok. Biraz sonra odamda oluruz. Ama bir daha söylüyorum. Sakın sesini çıkarma. Çok sessiz olacaksın tamam mı? Zaten üvey annen Kraliçe, bugün yeterince rezil etti bizi. Artık annem seni görürse ne olur bilemem!

-Neeee, kadını bugün maymuna çeviren siz miydiniz? Ayna bile çirkinliğine dayanamayıp intihar etti.

-Ha ha ha …  Demek ayna yok artık, oh olsun ona!

   (97) Biraz sonra Pamuk Prenses ve Rıfkı odadaydılar. Rıfkı, hemen daha önce Kraliçe’ye giydirdiği kot pantolonu ve tişörtü yatak odasından tekrar alıp odasına gitti. Pamuk Prenses, bunları giyerken o da annesine baktı. Annesi evde yoktu. “Annem evde yoksa Pınar da yoktur.” diye düşündü. Hemen Pınar’ın odasına gidip baktı. Pınar da odasında yoktu. İçinden “Herhalde komşuya gitmişlerdir.” diye geçirdi.

   (98) Biraz sonra Pamuk Prenses, Rıfkı’nın yanına geldi. Elinde Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler kitabı vardı. Kitaptaki bir resimde Pamuk Prenses, camdan bir tabutun içindeydi ve ölü gibi yatıyordu. Beyaz atlı bir prens de onu öpüyordu. Etrafında da Cüceler vardı ve ağlıyorlardı.

-Rıfkı, neler oluyor? Benim Cücelerin yanından ayrılmamam gerekiyormuş. Bak bir prens gelip beni buluyormuş zaten. Görüyor musun bak, hem de atı da beyazmış!

-Ne bileyim prensesim? Ben yanınıza geldiğimde Cüceler size evden kovmamışlar mıydı?

-Evet ama belli ki Cücelerin yanından ayrılmamam gerekiyormuş. Eğer beddua etmeseydin belki de bunlar başıma gelmezdi. Bedduanı çabuk geri al.

-Bir şartla bedduamı geri alırım. Yarın benimle beraber sınıfa geleceksin, tamam mı?

-Sınıf mı, o da nedir?

-Gelince görürsün.

   (99) Rıfkı, teklifini kabul eden Pamuk Prenses’i ertesi güne kadar nerede

saklayabileceğini düşündü. Annesi ve babası karşı çıkacağı için kendi evleri olmazdı. Birden aklına önceki macerasında tanıştığı Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesi geldi. Kadın zaten mutfaktan çıkmıyordu. “Pamuk Prenses de onun yanında güzel yemek yapmayı öğrenir.” diye düşündü. Tılsımlı yüzüğünün yardımıyla Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesinin yanına gittiler. Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesi Rıfkı’yı görünce çok sevindi. Rıfkı, ona olan biteni anlattı ve Pamuk Prenses'in bir gece yanlarında kalmasını rica etti. Ertesi gün onu almaya geleceğini söyledi ve odasına tekrar geri döndü.

   (100) Ertesi gün Rıfkı, okuluna biraz erken gitti. Sınıfta hiç kimse yoktu. Hemen Kırmızı Başlıklı Kız kitabını açarak okumaya başladı ve tılsımlı yüzüğünün yardımıyla biraz sonra Kırmızı Başlıklı Kız’ın annesinin yanına gitti. Pamuk Prenses, Kırmızı Başlıklı Kız’la evcilik oynuyordu. Rıfkı, evdekilere yardımlarından dolayı teşekkür ederek Pamuk Prenses’le beraber sınıfına geri döndü.

   (101) Haftanın ilk günü olduğu için İstiklal Marşı'nı okumak üzere tüm öğrenciler okul bahçesinde sıra olmuşlardı. Rıfkı da hemen Pamuk Prenses’le beraber okul bahçesine giderek sınıf sırasına geçti. Biraz sonra müzik öğretmeni eşliğinde İstiklal Marşı söylenmeye başlandı. Tüm okul, İstiklal Marşı'nı ahenkli bir şekilde söylerken birden “İ o la la li lo ma me mi mo ni to ko şi şo ti ……” sesleri duyuldu. Bu garip ve anlamsız seseler, biraz sonra tüm okul tarafından duyulmaya başlandı. Okul müdürü, hemen bu garip sesleri kimin çıkardığını bulmaya çalıştı. Biraz sonra da Fuat öğretmenin sınıfında formasız, diğer öğrencilere göre daha uzun boylu, sarışın ve örgülü saçlı bir kızın gözlerini kapatarak ve ağzını da yukarıya dikerek kurt gibi uluduğunu gördü. Pamuk Prenses, İstiklal Marşı'nı bilmediği için anlamsız seslerle öğrencilere eşlik etmek istemişti. Biraz sonra sesin geldiği tarafa dönen öğrenciler, kıkır kıkır gülmeye başladılar.

   (102) İstiklal Marşı bitince müdür, mikrofondan “Saygısızlar, terbiyesizler!” diye bağırmaya başladı. Bu sırada Fuat öğretmen, Rıfkı ile göz göze geldi. Pamuk Prenses’i de onun yanında görünce içinden “Bu çocuk yine birini tutup getirmiş herhalde!” diye düşündü. Hemen onların yanına gitti. Pamuk Prenses’i ve Rıfkı’yı kollarından tutarak sınıfa götürdü. Rıfkı’ya “Sırana geç ve arkadaşınla beraber otur. Hemen geliyorum.” dedi.

   (103) İstiklal Marşı bitince Fuat öğretmen, öğrencileriyle beraber sınıfa girdi. Ayaktaki öğrencilere “Günaydın.” dedikten sonra “Oturun.” dedi. Sonra da Rıfkı’ya dönerek kızdı.

-Oğlum sen iyice azıttın. Beni bile dinlemiyorsun artık. Biraz sonra müdür de gelecek. Korkarım anne, babanı da okula çağıracaktır.

-Yapmayın öğretmenim! Ben size Pamuk Prenses’i getiriyorum. Siz ise basit bir şeyden dolayı bana kızıyorsunuz.

-Kızım kimsin sen? Adın nedir?

-Ben Pamuk Prenses’im. Ama ne Pamukluğum ne de prensesliğim kaldı. Cücelerin donlarını, kazaklarını yıkanmaktan, pis evlerini temizlemekten, kazan kazan yemek yapıp onların aç karınlarını doyurmaya çalışmaktan sanki on yaş ihtiyardım.

   (104) Pamuk Prenses’e dikkatlice bakan Fuat öğretmen, onun sarışın, mavi gözlü, beyaz tenli, küçük ağızlı ve ince burunlu halini görünce bu kızın Türk olmadığını anladı. Farklı biriydi ama onunla uğraşacak hali yoktu. Pamuk Prenses'e “Kızım hemen evine git. Bir daha da Rıfkı’ya uyup böyle şeyler yapma. Tamam mı?” deyip onu tam kapı dışarı edecekken müdür bey, bir adamla içeri girdi. Müdür bey, Fuat öğretmene:

-Hocam, sınıfınız ilçede örnek sınıf seçilmiş. Müfettiş bey hem ödülünüzü vermeye, hem tebrik etmeye, hem de dersinize katılmaya gelmiş, dedi. Müdür konuşurken bir yandan da İstiklal Marşı okunurken garip sesler çıkaran Pamuk Prenses’e ters ters bakıyordu.

   (105) Müfettiş, müdüre teşekkür ettikten sonra onu gönderdi. Müfettiş önce Fuat öğretmeni sonra da öğrencileri tebrik ettikten sonra “Çocuklar katıldığınız resim, yazı ve şiir yarışmalarında birçok ödüller kazandınız. Biz de bu nasıl bir sınıf, nasıl bu kadar başarılı olmuşlar, diye sizi bir inceleyelim dedik.” Bu sırada müfettişin dikkatini Pamuk Prenses

çekti.

-Kızım, sarışın olan, kalk bakalım ayağa.

-Buyrun.

- “Kendimi Tanıtıyorum Yarışmasında” bu sınıftan bir öğrenci birinci olmuş. Beşincilik, altıncılık ve onunculuk da size ait. Demek ki daha önce bu konuda çalışmalar yapmışsınız. Hadi bakalım, tanıt kendini kızım.

-Ben Pamuk Prenses’im, Kral babam ölünce üvey annem olan kötü Kraliçe, ülkeyi yönetmeye başladı. Bir gün beni kıskandığı için öldürmek isteyince ben de kaçtım.

-Hocam ne diyor bu kız? Ben gelmeden önce piyes mi çalışıyorsunuz? Oradaki rolüne mi kaptırdı kendini?

-Şey müfettiş bey, …..

-Lütfen bir prensesin sözünü kesmeyin! Neyse cellat sayesinde kurtulduktan sonra Cücelerin evine sığındım. Her gün hizmetçi gibi onların donlarını, kazaklarını yıkadım. Kazan kazan yemekler yaptım ama bu Cüceleri bir türlü doyuramadım.

-Kızım sana kendini tanıt dedim, sen ise bana masal anlatıyorsun! Hiç yakıştıramadım Fuat öğretmen. Halbuki ne hayallerle gelmiştim bu sınıfa.

-Neyse beni hem bu cücelerden hem Kraliçe’den hem de bu Rıfkı’dan kurtaracak beyaz atlı prensimin gelmesini bekliyorum. Siz gelirken yolda beyaz atlı prensi gördünüz mü?

-Kızım sen benimle dalga mı geçiyorsun?

-Dalga mı? Deniz yakın mı buraya Rıfkı? Prens belki deniz yoluyla gelir.

-Kızım benimle konuş, Rıfkı’yla değil! Hocam, bu kız özürlü mü yoksa?

-Yok hocam, özürlüye pek benzemiyor.

-Yani tüm bunları kasıtlı mı yapıyor?

-Rıfkı, beni buraya sen getirdin ama inşallah bu kadar kişinin donunu, çorabını falan yıkatmazsın. Bu kadar çamaşırı yıkayamam valla.

-Kızım prensesim diyorsun ama devamlı don, çorap yıkamaktan bahsediyorsun! Sen temizlikçi misin yoksa?

-Haddini bil be adam! Sen kimsin ki benimle böyle konuşuyorsun? Prensesim ben prenses.

   (106) Müfettiş, Pamuk Prenses’in kendisiyle böyle terbiyesizce konuşması üzerine Fuat öğretmene ters ters baktı. Sonra da öğrencilerin ödüllerini vermeden sinirli bir şekilde sınıfı terk etti. Bunun üzerine Fuat öğretmen “Rıfkıııı!” diye bağırarak onun üzerine yürüdü. Rıfkı, Pamuk Prenses’in elinden tuttuğu gibi hızla sınıftan dışarıya kaçtı. Onlar kaçarken Fuat öğretmen de onların peşindeydi. Biraz sonra müdür de bağıra çağıra onların arkalarından koşmaya başladı.

   (107) Rıfkı ve Pamuk Prenses yakalanma korkusuyla kaçıyorlardı. Fuat öğretmen sınıfı kötü gösterdikleri için, müdür de okula gelecek bir ödülü engelledikleri için çocukları kovalıyorlardı. Bir süre sonra çocuklar, çıkmaz bir sokağa girdiler. Rıfkı hemen tılsımlı yüzünün yardımıyla Pamuk Prenses’i geri götürdü. Fakat kendilerini bir anda Cücelerin evinde buldular. Pamuk Prenses’i gören Cüceler, hemen onları kovalamaya başladılar. Rıfkı ve Pamuk Prenses kendilerini evden dışarıya zor attılar. Cüceler, Pamuk Prenses’i ettiği hakaretlerden dolayı affetmemişlerdi.

   (108) Cücelerden kurtulan çocuklar, bir ağacın dibinde dinlenirlerken bir prens gördüler.

Prens, Pamuk Prenses’i görür görmez aşık olmuştu. Ama atı kahverengi olduğu için Pamuk Prenses onunla hiç ilgilenmedi bile. Neymiş atı illa beyaz olacakmış! Rıfkı, Pamuk Prenses’le artık uğraşmak istemiyordu. Bir an önce ondan kurtulmak istiyordu. Bu yüzden onu zorla ikna etmeye çalıştı. “Yahu at beyaz olmuş, kahverengi olmuş, ne fark eder? Önemli olan mutlu olman değil mi? Bu prens hem yakışıklı, hem de eli, yüzü düzgün. Bak bu kısmeti kaçırma. Hadi, ata bin de prensle beraber git.” dedi ve onu zorla ikna etti.

- SON –

Beğendiyseniz yorum yapmayı ve paylaşmayı unutmayın. :)